نام علمی گیاه: Hypericum perforatum
نام انگلیسی: St. John’s wort
گیاه علف چای اثرات درمانی و سمی فراوانی دارد که امروزه لازم است پزشکان از خواص آن مطلع باشند
مهمترین خاصیت علف چای خاصیت ضدافسردگی آن است.
اصلی ترین مواد موثره موجود در این گیاه : هایپریسین(Hypericin) ، فلاوونوئیدهای موجود در عصاره علف چای از نظر ساختار شبیه مهارکننده های منو آمینو اکسیداز صناعی هستند. این فلاونوئیدها عبارتند از تولوکسوتون(toloxotone) و بروفارومین(brofaromine). فلاونوئیدهای متعدد دیگری نیز در این گیاه با همین خصوصیت وجود دارد. همچنین زانتون های(Xanthones) موجو در این گیاه هم خاصیت مهار آنزیمی دارند.
عوارض جانبی:
مطالعات گسترده نشان دهنده این است که 2.4% افراد مصرف کننده علف چای عوارض جانبی گزارش نموده اند که عمده این عوارض عبارتند از: تحریکات گوارشی، حساسیت، خستگی. البته این عوارض ملایم و بسیار نزدیک به پلاسبو است.
تدارخلات داروئی:
با داروهای مهار کننده منو آمینو اکسیداز تداخل دارد.