داروی تتراکوزاکتاید یک پلی‌پیتید صناعی با خصوصیات مشابه با کورتیکوتروپین می‌باشد. و جهت تشخیص و ارزیابی نارسایی آدرنوکورتیکال کاربرد دارد.
اگرچه این دارو همانند کورتیکوتروپین کاربرد درمانی در اکثر حالات درمان با کورتیکواستروئید سیستمیک داشته است اما هم اکنون کاربردهای نادری در این چنین موارد دارا می‌باشد.
تتراکوزاکتاید معمولاً به فرم استات مصرف می‌شود اگرچه اغلب دوزها براساس خود تتراکوزاکتاید بیان می‌شوند. جهت اهداف تشخیصی فرم استات دارو به صورت داخل عضلانی یا داخل وریدی در تزریق اول مصرف می‌شود و اگر نتایج ناسازگار بودند فرم داخل عضلانی به صورت یک تزریق depot با فعالیت طولانی مدت استفاده می‌شود. در صورت مشاهده یک افزایش در غلظت‌های کورتیزول به میزان حداقل 200 تانومول/ لیتر (70 میکروگرم/ لیتر) متعاقب تجویز 250 میکروگرم Tetracosactide می‌توان عملکرد آدرنوکورتیکال را طبیعی دانست. دوز داخل وریدی در مورد کودکان 250 میکروگرم/ 73/1مترمربع می‌باشد.
در صورت هم‌خوانی نتایج این تست فرآورده depot طولانی‌ اثر را می‌توان تجویز نمود و دوز بالغین 1 میلی‌گرم از فرم استات دارو به طریق داخل عضلانی تجویز می‌شود.
جهت اهداف درمانی فرم استات دارو به طریق تزریق داخل عضلانی فرم depot طولانی اثر دارو تجویز می‌شود. دوز معمول آغازین یک‌ میلی‌گرم در روز می‌باشد (و یا یک میلی‌گرم هر 12 ساعت در موارد حاد) و بعد از کنترل علایم حاد دوز تجویزی به 5/0 الی یک mg هر 2 یا 3 روز و یا 1 میلی گرم هر هفته کاهش می‌یابد. در مورد کودکان 3 تا 5 سال دوز250 تا 500 میکروگرم در روز به طریق داخل عضلانی برای آغاز تجویز می‌شود و سپس هر 2 تا 8 روز همین دوز به عنوان دوز نگهدارنده تجویز می‌گردد. یک دوز 25/0 تا 1 میلی گرم در کودکان 5 تا 12 سال به طریق مشابه به کار می‌رود.

متعاقب تزریق داخل وریدی این دارو فارماکوکینتیک 3 مرحله‌ای آن ظاهر می‌شود. دارو به سرعت از پلاسما حذف می‌شود که این کار عمدتاً از طریق توزیع در غدد آدرنال و کلیه‌ها صورت می‌پذیرد. و توسط اندوپپتیدازهای سرم به الیگوپپتیدهای غیرفعال تبدیل می‌شود. اکثر یک دوز تجویزی طی 24 ساعت از طریق ادرار رفع می‌شود. نیمه‌عمر نهایی دارو حدود 3 ساعت می‌باشد.