Cardiovascular Drugs
GENERIC NAME(S): Spironolactone
اروهای قلبی عروقی
نام شیمیایی: اسپرانولاکتون - اسپیرونولاکتون
این دارو به عنوان داروی کمکی در کنترل حالات خیزدار (مانند نارسایی احتقانی قلب، سیروز کبدی، سندرم نفروتیک و اغلب با زیادی ثانویه آلدوسترون همراه است) و خیز بدون علت مشخص و به عنوان داروی کمکی در درمان زیادی فشار خون همراه با افزایش آلدوسترون یا بدون آن، به ویژه در موردی که نیاز به یک مدر نگهدارنده پتاسیم باشد، مصرف میشود. اسپیرونولاکتون برای تشخیص ودرمان افزایش اولیه آلدوسترون و پیشگیری یا درمان کمی پتاسیم خون (در بیمارانی که سایر اقدامات کافی نباشد) مصرف میشود. این دارو در درمان پرمویی بدن در زنان نیز مورد استفاده قرار گرفته است.
این دارو به خوبی پس از مصرف خوراکی از مجرای گوارش جذب میشود و فراهمی زیستی آن نیز بیش از 90درصد است. پیوند این دارو به پروتئین بیش از 90درصد است. متابولیسم این دارو کبدی است. اثر ان پس از 4-2 ساعت(با مصرف مقدار واحد) شروع میشود. زمان لازم برای رسیدن به اوج اثر با مصرف متعدد 3-2 روز است. اسپیرونولاکتون به صورت متابولیت دفع میشود.
اختلالات گوارشی، کاهش توانایی جنسی، بزرگ شدن پستانها، بینطمی قاعدگی، کسالت، سردرد، اغتشاش شعور، بثورات جلدی، افزایش پتاسیم خون، کاهش سدیم خون، مسمومیت کبدی و نرمی استخوان با مصرف این دارو گزارش شده است.
1- در موارد زیر باید با احتیاط فراوان مصرف شود: بی ادراری یا عیب کار کلیه، افراد مبتلا به دیابت و بیماری کلیوی، عیب کار کبد.
2- بیمارانی که شدیداً بدحال هستند یا حجم ادرار آنها کم است، بیشتر در معرض خطر زیادی پتاسیم خون هستند.
3- در بیمارن سالخورده، خطر بروز زیادی پتاسیم خون افزایش مییابد.
4- اندازهگیری فشار خون و تعیین غلظت الکترولیت های سرم در طول درمان با این دارو در فواصل منظم ضروری است.
مصرف همزمان این دارو با داروهای نگهدارنده پتاسیم، سیکلوسپورین، مکملهای پتاسیم و داروهای مهارکننده آنزیم مبدل آنژیوتانسین ممکن است منجر به زیادی پتاسیم خون شود. اثرات ضد انعقادی هپارین در صورت مصرف همزمان با اسپیرونولاکتون ممکن است کاهش یابد. مصرف همزمان این دارو با لیتیم به علت کاهش کلیرانس کلیوی لیتیم، ممکن است سبب بروز مسمومیت با لیتیم شود. اسپیرونولاکتون ممکن است نیمه عمر دیگوکسین را افزایش دهد.