سیرولیموس یک ترکیب ماکرولیدی حاصل از Streptomyces hygroscopicus است که دارای خواص تضعیف کننده ایمنی قوی می باشد. از آن در پیشگیری از رد پیوند کلیه و در رژیم های دارویی در مورد بیماریهای خود ایمنی استفاده می شود. جهت پیشگیری از رد پیوند کلیه این دارو با سیکلوسپورین و کورتیکواستروئیدها هرچه سریعتر بعد از پیوند تجویز می گردد. دوز بارگیری آن 6 میلی گرم به صورت خوراکی است که با یک دوز نگهدارنده 2 میلی گرمی در روز و 4 ساعت بعد از سیکلوسپورین پیگیری می شود. در بیماران بالای 13 سال با وزن کمتر از 40 کیلوگرم دوز بارگیری 3 میلی گرم بر متر مربع است با دوزهای نگهدارنده آغازین 1 میلی گرم بر متر مربع سطح بدن در روز ادامه می یابد بعد از 2 تا 3 ماه باید تجویز سیکلوسپورین تدریجاً متوقف گردد که این کار بایستی طی 4 تا 8 هفته صورت پذیرد و غلظت حاصل از سیرولیموس بین 12 تا 20 نانوگرم در میلی لیتر باشد. در بیمارانی که قطع مصرف سیکلوسپورین ناموفق است نباید سیرولیموس بیش از 3 ماه بعد از پیوند تجویز گردد. نشان داده شده است که سیرولیموس دارای خواص ضد قارچ و آنتی نئوپلاستیک نیز می باشد و تأثیر آن در ژن درمانی تحت بررسی است.

سیرولیموس متعاقب مصرف دوزهای محلول خوراکی به سرعت جذب می شوند و اوج غلظت پلاسمایی آن طی 2 ساعت ایجاد می گردد. میزان جذب به شدت تحت تأثیر غذا و به خصوص غذاهای غنی از چربی است. این دارو به شدت به پروتئین های پلاسما متصل می گردد و توسط سیتوکروم P-450 و ایزوآنزیم CYP3A4 متابولیزه می گردد. متابولیسم آن از طریق دمتیلاسیون و یا هیدروکسیلاسیون صورت می گیرد و اکثر دوز تجویزی از طریق مدفوع دفع می گردد و تنها 2% آن از طریق ادرار دفع می شود. در افراد سالم میزان زیست دستیابی یک دوز منفرد آن به صورت قرص حدود 27% بالاتر از فرم محلول خوراکی است و زیست دستیابی آن در حالت آخر تنها حدود 14% می باشد. اگرچه این تفاوت در مورد بیماران دریافت کننده کلیه واضح نیست و تولید کنندگان توصیه می کنند دوز مشابهی از این دو فرم به صورت جایگزین طی 1 تا 2 هفته قابل تجویز است.