پامیدرونات یک آمینوبیس فسفونات با خصوصیات عمومی مشابه با دیگر بیس فسفونات ها می باشد و باز جذب استخوانی را مهار می کند اما به نظر می رسد نسبت به دوزهای قابل مقایسه اتیدورنات اثر کمتری بر مینرالیزاسیون استخوانی داشته باشد. از دی سدیم پامیدورانت به عنوان درمان کمکی در هیپرکلسمی شدید مخصوصاً هنگامی که با بدخیمی مرتبط باشد استفاده می کنند هم چنین در درمان ضایعات استئولیتیک و درد استخوانی در مالتیپل میلوما یا متاستازهای استخوانی ناشی از سرطان سینه کاربرد دارد. ممکن است از آن در اختلالات استخوانی همراه با باز جذب گسترده استخوانی همانند آنچه در بیماری پاژه استخوان دیده میشود استفاده کرد.
نحوه تجویز آن به صورت انفوزیون آهسته می باشد. تولیدکنندگان انگلیسی توصیه می کنند که انفوزیون با سرعت کمتر از mg/hour 60 (میلی گرم در ساعت) با غلظت حداکثر 60 میلی گرم در 250 میلی لیتر کلرید سدیم 9/0% صورت گیرد و در مورد بیماران مبتلا به اختلالات کلیوی سرعت انفوزیون نباید از 20 میلی گرم در ساعت تجاوز کند.
در امریکا سرعت و غلظت انفوزیون بستگی به اندیکاسیون های مختلف دارد.

بعد از تجویز و ریدی دی سدیم پامیدرونات بین 20 تا 55% دوز تجویزی به صورت تغییر نکرده طی 72 ساعت از ادرار دفع می شود در حالی که اکثر مقدار باقیمانده در استخوان گیر می افتد و به آرامی از بین می رود. در بیماران مبتلا به اختلالات شدید کلیوی کلیرانس کلیوی آهسته تر است و ممکن است نیاز به کاهش سرعت انفوزیون پیدا شود. دی سدیم پامیدرونات جذب گوارشی ضعیفی دارد (حدود1 تا3%).