لانزوپرازول یک مهار کننده پمپ پروتون با عملکرد و کاربردهای مشابه با امپرازول است. در درمان زخم معده و دیگر مواردی که مهار ترشح اسید معده می تواند سودمند باشد کاربرد دارد.
معمولاً به صورت خوراکی و به شکل کپسول، قرص های متفرق شدنی و یا سوسپانسیون حاوی گرانولهای enteric- coated تجویز می شود. یکبار در روز قبل از صبحانه مصرف می شود. همچنین فرم داخل وریدی آن نیز در دسترس است.
جهت تسکین سوءهاضمه مرتبط با اسید می توان دوره های متناوب از این دارو را با دوزهای 15 یا 30 میلی گرمی یکبار در روز به مدت 2 تا 4 هفته تجویز کرد. جهت درمان ریفلاکس معده- مروی دوز 30 میلی گرمی یکبار در روز به مدت 4 تا 8 هفته تجویز می شود که درمان نگهدارنده آن با توجه به پاسخ درمانی بیمار 15 یا 30 میلی گرم در روز می باشد.

Lansoprazole متعاقب تجویز خوراکی به سهولت جذب می گردد و اوج غلظت پلاسمایی آن طی 5/1 ساعت بعد از دوز خوراکی حاصل می شود. میزان زیست دستیابی آن حتی با همان دوز اولیه 80% و بیشتر عنوان شده است. اگر چه دارو باید به صورت enteric- coated باشد چرا که در PH اسیدی ناپایدار است. به صورت وسیع توسط سیتوکروم 450-P و ایزوآنزیم CYP2C19 به فرم 5 هیدروکسیل لانزوپرازول و توسط ایزوآنزیم CYP3A به فرم سولفون لانزوپرازول متابولیزه می گردد. متابولیت ها عمدتاً از طریق صفرا و مدفوع دفع می شوند و تنها حدود 15 تا 30 % دوز تجویزی از طریق ادرار دفع می شود. نیمه عمر حذف پلاسمایی دارو حدود یک تا دو ساعت می باشد ولی طول مدت فعالیت آن طولانی تر است. حدود 97% به پروتئین های پلاسما اتصال دارد و در افراد مسن و بیماران کبدی کلیرانس آن کم می شود.