فلوتامید یک ترکیب غیر استروئیدی است با خواص ضد آندروژنی است که از طریق مهار برداشت و یا اتصال آندروژن ها در بافت های هدف عمل می کند. معمولاً همراه با آنالوگ های گونادرلین در درمان تسکینی سرطان پروستات کاربرد دارد. دوز معمول خوراکی آن mg 250 و 3 بار در روز است. در درمان ترکیبی، تولیدکنندگان انگلیسی توصیه می کنند که درمان با فلوتامید باید حداقل 3 روز قبل از تجویز آنالوگ گونادرلین آغاز می شود اگرچه در ایالات متحده آمریکا تولیدکنندگان مصرف همزمان را توصیه می کنند تا بیشترین اثر اعمال شود.

Flutamide به سرعت و به طور کامل از مسیر گوارشی جذب می شود و اوج غلظت پلاسمایی آن بعد از یک ساعت از مصرف دوز تجویزی ایجاد می شود. به سرعت و به طور وسیع متابولیزه می شود و متابولیت های آن (2 هیدروکسی فلوتامید) دارای آثار ضد آندروژنی است. نیمه عمر این متابولیت حدود 6 ساعت می باشد. هم فلوتامید و هم 2 هیدروکسی فلوتامید بیش از 90% به پروتئین های پلاسما متصل می شوند. دفع آن عمدتاً از طریق ادرار رخ می دهد و تنها مقادیر کمی از آن در مدفوع به چشم می خورد.