آلندرونات یک آمینو بیس فسفونات با خصوصیات کلی مشابه با دیگر بیس فسفونات ها می باشد و یک مهار کننده قوی بازجذب استخوانی است و در بیماری پاژه استخوان و استئوپروز به صورت نمک سدیم تجویز می شود همچنین در درمان متاستازهای استخوانی و هیپرکلسمی ناشی از بد خیمی کاربرد دارد.
آلندرونات سدیم به طریق خوراکی تجویز می شود و جهت به حداقل رساندن عوارض جانبی و ایجاد جذب مناسب دستورات خاصی جهت مصرف لازم است که در قسمت عوارض جانبی و پیشگیری توضیح داده شدند. دوزهای تجویزی براساس اسید آلندرونیک بیان می شود و 3/1 میلی گرم آلندرونات سدیم حدوداً معادل 1 میلی گرم اسید آلندرونیک می باشد. دوز معمول درمانی استئوپروزدر مردان و زنان 10 میلی گرم است و در زنان بعد از یائسگی ممکن است 5 میلی گرم در روز به صورت پروفیلاکسی تجویز شود هم چنین می توان اسید آلندرونیک را به صورت هفتگی و هر هفته 70 میلی گرم در زنان بعد از سن یائسگی جهت درمان استئوپروز تجویز کرد و یا با دوز 35 میلی گرم جهت پروفیلاکسی از آن استفاده نمود. از آلندرونات در مورد درمان و جلوگیری از استئوپروز ناشی از کورتیکواستروئیدها با دوز 5 میلی گرم روزانه استفاده می شود و در زنان یائسه که درمان جایگزینی با هورمون (HRT) دریافت نمی کنند باید دوز 10 میلی گرم روزانه تجویز شود. در بالغین مبتلا به بیماری پاژه استخوان دوز معمول 40 میلی گرم در روز به مدت 6 ماه می باشد و در صورت نیاز می توان بعد از یک فاصله زمانی درمان را به صورت 6 ماه دیگر تکرار کرد. هم چنین می توان اسید آلندرونیک را به صورت انفوزیون وریدی تجویز کرد.

همانند دیگر بی فسفونات ها، آلندرونات نیز با تجویز خوراکی به میزان کمی جذب می شود و میزان جذب با غذا مخصوصاً فراورده های غذایی حاوی کلسیم و دیگر کاتیون های چند ظرفیتی کاهش می یابد. میزان زیست دستیابی هنگامی که نیم ساعت قبل از غذا مصرف شود حدود 4/0 درصد است و هنگامی که در حالت ناشتا مصرف شود زیست دستیابی آن 7/0% است و اگر 2 ساعت بعد از صرف غذا مصرف شود میزان جذب آن ناچیز خواهد بود.
حدود نیمی از قسمت جذب شده از طریق ادرار دفع می شود و مابقی برای یک مدت طولانی سکستر sequestered استخوان می شود. به نظر نمی رسد که بی فسفونات ها متابولیزه شوند.