نام علمی گیاه: Melissa Officinalis
گیاه بادرنجبویه در پزشکی موارد مصرف متعددی دارد. بعضی از این موارد مصرف خوراکی عبارتند از: اضطراب، بی خوابی، سوء هاضمه، تهوع، نفخ، بیش فعالی،دیسمنوره، سردرد، دندان درد، عفونت، آلزایمر، روماتیسم، فشارخون بالا، کولیک .
مصرف تنفسی: در درمان آلزایمر
موضعی: در درمان تبخال، کمرس زخم های جراحی(روغن های آروماتیک اثرات فوق العاده ای بر روی زخم ها دارند. از این جهت که این روغن ها اکسیژن ناچیزی دارند و باکتری های هوازی به اکسژن زیادی احتیاج دارند.)،بی حس کننده موضعی، نیش حشرات.
مقدار مصرف:
چای/کپسول/پودر: 1.5 تا 4.5 گرم پودر خشک بصورت دم کرده 3 بار در روز.
کرم: عصاره 1 به 70 دو تا چهار بار در روز در محل ضایعه..
تنتور:1 تا 3 میلی لیتر 3 بار در روز
عصاره غلیظ شده: 60 قطره روزانه
اسانس: استنشاق

قسمت های مورد استفاده گیاه: برگ، روغن برگ که محتوی سیترونلول، سیترال و سیترونلال به همین دلیل به روغن بادرنجبویه لیمون بالم نیز گفته می شود.
ترکیبات شیمیایی آن: کافئیک اسید، انواع فلاونوئید، رزمارینیک اسید.